ROZDZIAŁ 1.

To był on... Nic nie powiedziałam tylko wybiegłam stamtąd z płaczem i wystraszoną twarzą. Chłopak za mną pobiegł, dogonił mnie.
-Stój, bo już dalej nie dam rady.-zaśmiał się, trzymając się za kolana.
-Przepraszam, że tak uciekłam.. Ale...- nawet nie dokończyłam, a już mi łzy same leciały z oczu.
Przepraszam...-dodałam i nie wiek jak, ale przytuliłam się do Zayn'a, ale on raczej nie miał nic przeciwko, bo widziałam jak się potajemnie uśmiecha.
-To może pójdźmy do innej kawiarni?- zapytał rozglądając się po ulicy.
-Dlaczego nie?-uśmiechnęłam się ruszając w stronę kawiarni.
-To powiesz mi o co chodziło z tą kawiarnią?-zapytał z blaskiem w oczach.
-Nie wiem czy powinnam..-pokręciłam wzrokiem.
-Proszę.. Tak ładnie..-uśmiechnął się i dalej nalegał.
-No dobra, ale później o tym zapomnimy.. Obydwoje.-zaproponowałam mu.
-Ok. To czekam.-odpowiedział zdecydowanie.
-Dziś rano jak tak wyleciałam z domu, to coś się stało.. Dowiedziałam się, że moja matka nie żyje.. Nie przez to, że umarła, tylko zabił ją ON.-poleciała mi łza, ale od razu ją otarłam.
-Kto to jest ten ON?-zapytał nerwowo.
-ON to jest mój ojciec..  Matka się z nim rozwiodła, on nie mógł tego znieść i to zrobił.. Tak uważa policja.. I nawet są jego odciski palców na jej skórze, czy gdzieś tam...-próbowałam być silna gdy to mówiła.. Udało się.. Nie ryczałam.
-Przykro mi.. Na prawdę.. Jak na taką tragedię to jesteś bardzo silna.-powiedział patrząc w moje oczy.
-Dziękuję.-odpowiedziałam krótko.

                                                                 Oczami Zayn'a.

Naprawdę była silna.. Ja gdybym był w jej sytuacji, to bym odciął się od cywilizacji, ludzi i całego moje zespołu.. Widać był, że było jej trudno, ale to ten dupek zawinił mam nadzieję, że trafi na dożywocie! Nie znałem jej, a już tak myślę.

-Dziękuję za to, że mnie wspierasz.-powiedziała z blaskiem w oku.

-A gdzie teraz zamieszkasz?-zapytałem zaciekawiony.

-Nie wiem.. Pewnie będę musiała pojechać do dziadków do Doncaster.. 400 mil od Londynu..-powiedziała ze smutkiem w brązowych oczach.

-Nie!-wyrwałem się jakby z księżyca.

-Dlaczemu?-powiedziała z oczami tak jak ten no.. kotek w Shreku.

-Bo nie. Gdzie ja będę tak daleko do kawiarni z Tobą chodzić?-zapytałem się śmiejąc.

-Haha.-zaśmiała się.. W końcu!

To gdzie mam się podziać?-zapytała z uśmiechem na twarzy.

-Ja to gdzie? Zamieszkasz u mnie. Mam starszą siostrę, polubisz ją.-uśmiechnąłem się.

-Nie sądzę, żeby Twoi rodzice się zgodzili...-zesmutniała w jednej minucie. A było tak pięknie.

-Oj tam, oj tam.-pokazałem jej język.

Pójdziemy się zapytać.

-Ok.-ruszyła ramionami i poszli.

*Po kilku min.

-To już tu?-zapytała niecierpliwie.

-Tak, tak to już tu.-uśmiechnąłem się do niej wchodząc do mieszkania.

Cześć wszystkim!-powiedziałem zdejmując kurtkę.

-Dzień dobry.-Leah powiedziała nieśmiało.

-Cześć Zayn.-odpowiedziała jego mama.

Jestem w salonie.-dodała. Leah i ja udaliśmy się tam.

-No cześć.-powiedziałem trochę zdenerwowany wchodząc do salonu.

-No hej. A kim jest ta piękna dziewczyna? Czyżby dziewczyna Harre'go i znowu nie ma się gdzie podziać?-powiedziała śmiejąc się. Szczerze, to rozluźniła atmosferę.

-Nie, nie.. Bo my mamy takie pytanie..-zacząłem mówić, ale mama mi przerwała.

-Nie zgadnę.. To jest twoja dziewczyna, jest w ciąży i chcecie wziąć ślub, tak?-spytała uśmiechając się.

-Nie! I mi nie przerywaj mi, no.-zaśmiałem się błagając.

-Ok. Zamieniam się w słuch.

-Bo Leah umarła wczoraj mama.. I no, ona nie ma się gdzie podziać.. Może zamieszkać u nas?-spojrzałem na nią wzrokiem kotka ze Shreka tylko jeszcze bardziej słodszym.

-Przykro mi bardzo z tego powodu Leah..-powiedziała żałobnie.

W takim wypadku może. Tylko będzie spała w osobnym pokoju.-zaśmiała się.

-Dziękuję pani bardzo.-powiedziała i poleciała przytulić moją mamę.

-Dobra koniec czułości idziemy zadzwonić do twoich dziadków.-powiedziałem.

-Ale twoja mama ma poczucie humoru.. Haha.-śmiała się.

-Ta wiem. Fajnie. A teraz dzwoń!-wyszczerzyłem się.

-No, ok. Już się tak nie denerwuj.-powiedziała wybierając numer.

No to mieliśmy poważny problem po tym jak zadzwoniła do dziadków.. Nie chodziło o to czy może, bo mogłaby gdyby nie to że . . .

~

O ja.. Może być. Nie jest aż tak zły ja PROLOG, ale też nie jest doskonały.

Ale muszę przyznać, jestem zadowolona. :)

Komentować - Dziękuję! <3

Do napisania! ;]